Żył sobie wielki lew, który był królem zwierząt. Pewnego razu lew spał pod drzewem w cieniu, kiedy to mała mysz przebiegła mu po twarzy. Połaskotała lwa między wąsami i obudziła go. Lew się rozgniewał.
– Kto śmie budzić króla zwierząt? – zaryczał gniewnie i złapał małą myszkę.
Już chciał zmiażdżyć myszkę w łapach, gdy ta zawołała: – Poczekaj, wielki królu, oszczędź mnie. Moja śmierć nic ci nie przyniesie. Jeśli mnie oszczędzisz i pozwolisz mi odejść, mogę ci się jakoś odwdzięczyć.
Lew się roześmiał. Co mogłaby dla niego zrobić taka mała myszka? Przecież nie sięga mu nawet do kostki. Ale ponieważ myszka go tak rozbawiła i rozśmieszyła, poprawiło mu to humor. Dlatego postanowił, że ją puści.
– Więc idź, ty mała bestio, zanim zmienię zdanie. – powiedział lew, wciąż chichocząc nad tym, że ta mała mysz mogłaby mu jakoś pomóc.
Minęło kilka dni i w dżungli pojawili się myśliwi. Zastawili pułapki i czekali, aż jakieś zwierze się w nie złapie. Wkrótce zwierze wpadło w pułapkę. I to nie byle jakie zwierzę. Sam król zwierząt, lew, właśnie biegł przez dżunglę, gdy spadła na niego gęsta, mocna sieć. Lew zaplątał się w nią. Wiercił się, ryczał i wołał o pomoc, ponieważ nie mógł się z niej uwolnić. Ale wszystkie zwierzęta tylko patrzyły ze swoich kryjówek. Żadne nie miało odwagi zbliżyć się do ogromnego lwa, bały się, że je pożre.
Aż pojawiła się myszka. Przemknęła przez trawę aż do lwa.
– Wielki królu, oto jestem. – zapiszczała mu do ucha.
– Ty? Ty nie możesz mi pomóc. Jesteś mała i słaba. Myśliwi będą tu lada moment. Co ty możesz zrobić? – mówił lew wyczerpany i smutny.
Ale myszka rzuciła się na sieć i zaczęła przegryzać liny, z których była zrobiona. Po chwili wygryzła w sieci dziurę, przez którą lew mógł uciec.
Od tego czasu lew i myszka są przyjaciółmi. Król lew już wie, że nie należy lekceważyć małych i słabych, ponieważ i oni mogą czasem pomóc wielkim i silnym.
