Bajki o księżniczkach

Drogie dzieci, na pewno pamiętacie piękną księżniczkę Aurorę, która mieszkała w zamku ze swoim ojcem, potężnym i dumnym królem Ohrnosem.

Za górami i dolinami stał wielki zamek. Wielki zamek był rządzony przez potężnego starego króla Ohrnosa, który mieszkał tam ze swoją piękną córką Aurorą. To dziwne imię bardzo dobrze opisywało króla. Król był bardzo potężny, arogancki i zawsze chodził z podniesionym nosem nieustannie rozkazując wszystkim dookoła. Wszyscy ludzie w zamku bali się go.

Dawno, dawno temu, w krainie, gdzie zawsze świeciło słońce, żyły dwie księżniczki, Alicja i Beata. Niestety, mimo że były siostrami, były bardzo skłócone przez większość swojego życia. Zazdrość i rywalizacja nie pozwalały im dojść do porozumienia. Pewnego dnia podczas wędrówki po lesie Alicja nagle potknęła się i upadła, łamiąc przy tym nogę.

Pewnego razu była sobie mała królewna. Bardzo lubiła biegać i skakać. Niestety zarówno mama królowa, jak i tata król zabraniali jej tego, ponieważ uważali, że takie zachowanie nie przystoi królewnie. Jednak królewna nie potrafiła przestać biegać. Nie chcąc martwić rodziców swoim nieposłuszeństwem, wymykała się z zamku i biegała po polach, sadach i łąkach.

Była sobie piękna, zielona dolina. Rosły tam kwiaty różnych kolorów. Wszystkie miały cudowny zapach. Każdy z nich pachniał inaczej. Wystarczyło zamknąć oczy i delikatnie odetchnąć w pobliżu jednego z nich, by zakręciło nam się w głowie.

Za górą lodową i czarnymi lasami znajduje się małe królestwo. Mieszka w nim mądry król, który ma dwoje uroczych i niespokojnych dzieci. Mała dziewczynka ma na imię Rozalia. Ma piękne brązowe oczy jak kasztany i długie włosy czarne jak kruk. Jej policzki są czerwone, a spódniczka wiecznie ubłocona. Chłopiec ma na imię Jasio.

Nad wielką zieloną doliną leżało królestwo wiosny. Kwiaty rosły tam przez cały rok, tęcze unosiły się nad murami, a drzewa kwitły w królewskich ogrodach. O tym wiosennym królestwie mówiono wszędzie. Każdy, kto przechodził tamtędy, chciał zobaczyć kolory, z których słynęło królestwo. Drzewa, kwiaty i tęcze.

Za dziewięcioma górami i dziewięcioma rzekami znajdowało się zimowe królestwo. Mieszkający tam król i królowa byli mądrzy i sprawiedliwi. Mieli syna, bardzo mądrego księcia. Był już dorosły, więc musiał się ożenić. Ale książę nie miał na to ochoty. Nie znał żadnej księżniczki, która by mu się podobała.

Dzieci, na pewno pamiętacie historię złej królowej, czarownicy Zeldy, która zaczarowała swoją piękną córkę, księżniczkę Julię. Zła czarownica zamieniła ją w gołębicę, a księżniczka straciła moc rzucania zaklęć. Przez lata księżniczka Julia czekała na kogoś, kto ją uratuje. Kiedy książę Kristian z pobliskiego królestwa dowiedział się o tym, postanowił uratować piękną Julię.

Dawno, dawno temu w wielkim zamku żyła zła królowa, czarownica Zelda. Władała wszystkimi rodzajami magii i dlatego rządziła całym zamkiem. Wszyscy bali się jej magii. Bali się jej mocy, bali się, że może ich w coś zaczarować, więc byli jej posłuszni.

W bajkowej krainie za dziesięcioma wzgórzami i dziesięcioma dolinami stał zamek z najwyższą wieżą na świecie. W wieży mieszkała księżniczka – młoda i ładna dziewczyna. Gdy wyglądała przez okno wieży, jej długie czarne włosy trzepotały na wietrze. Mieszkała w tej wieży od kilku lat. Została tam uwięziona przez króla sąsiedniego królestwa.

Piękne i kolorowe sukienki, wystawne bale na zamku z tańcami oraz mnóstwo smacznego jedzenia. Właśnie tak księżniczka Adela wyobrażała sobie własną rolę w przyszłości. Mieszkając na zamku od urodzenia, doświadczała życia królewskiego każdego dnia, lecz nie mogła nigdy przyjść na prawdziwy bal. Dopiero nadchodzące urodziny miały jej otworzyć drzwi do wyprawianych na zamku uroczystości.

Pewnego razu byli sobie król i królowa, i urodziła im się mała córeczka. Ponieważ była piękna jak róża, nazwali ją Różą. W nocy przy jej kołysce pojawiły się trzy wróżki. Pierwsza z nich powiedziała:

Dawno temu, za górami, za lasami żyli w zamku król oraz królowa. Bardzo się kochali i doczekali się dwójki dzieci – syna i córki.