Było sobie raz jedno królestwo, w którym żyła jedna łakoma księżniczka, która najchętniej ze wszystkiego jadła torty i ciasteczka. Każdego dnia królewscy kucharze musieli piec co najmniej dziesięć rodzajów słodkich ciasteczek, które zawsze po kolacji nosiła jej do królewskich komnat służąca Ania.
Ania była kiedyś wesołą dziewczynką. Śmiała się, żartowała, wymyślała wszelkie psoty. W ostatnim czasie jednak była nieszczęśliwie zakochana w Jurku. Jurek był królewskim posłańcem. Wysłano go do dalekiej krainy, aby przekazał ważną wiadomość, lecz już od tygodni nie dawał znaku życia i nikt nie wiedział, co się z nim stało. Ania chodziła jak bez duszy, wzdychała i płakała, wiecznie miała zapłakane i czerwone oczy.
Pewnego dnia dotarła do kuchni wieść: Księżniczka skarży się na ciasteczka! Podobno są słone! Kucharze nie rozumieli. Sto razy sprawdzili, czy przypadkiem nie pomylili cukru z solą i zawsze upewniali się, że do ciasteczek soli nie dodają. A następnego dnia przyszła kolejna skarga, trzeciego dnia następna, i tak trwało przez cały tydzień. Ciasta smakowały słono.
Główny kucharz zaczął podejrzewać Anię, że po drodze do komnaty księżniczki soli ciasteczka. Nie rozumiał jednak, dlaczego. Pewnego dnia przygotował ciasteczka, lecz schował się za kolumną i powoli zakradał się za Anią, która przyszła po torty, aby zanieść je księżniczce. I o dziwo, Ania wcale nie soliła tortów solą! Przez całą drogę z kuchni aż do księżniczki płakała, a słone łzy spadały wprost na ciasta. Kucharz zatrzymał Anię i wyjaśnił jej, że księżniczka narzekała na słone torty.
Ania się przestraszyła i poprosiła kucharza, żeby nikomu nie mówił o jej płaczu, żeby jej z zamku nie wyrzucili. Kucharz obiecał, że nic nie powie. Ania też obiecała, że już nie będzie płakać. A wkrótce już nawet nie miała powodu, bo jej Jurek wrócił z dalekiej podróży z powrotem do zamku.
