Za siedmioma górami, za siedmioma lasami, za siódmym domkiem i za siódmym zakrętem, a dokładniej to w Lublinie żyła sobie wdowa. Wdowę spotkało wielkie nieszczęście: zły człowiek ją okradł i spalił jej dom.
Udała się więc do Trybunału w Lublinie, aby szukać sprawiedliwości. Pojawił się także sprawca złych rzeczy, który przyprowadził podstawionych świadków, aby na jego korzyść zeznawali. Był to człowiek niezwykle bogaty i wpływowy. Dobre wrażenie zrobił na Trybunale. A podstawieni świadkowie otrzymali sowitą zapłatę za krzywoprzysięstwo i zeznawali na jego korzyść.
Trybunał orzekł więc, że zły magnat jest niewinny i że wdowa musi ponieść koszty procesu.
– Czorty w piekle lepiej sądzą niż wy w tym trybunale! – wykrzyczała zrozpaczona i zaskoczona wielką niesprawiedliwością wdowa.
Nikt nie zwrócił na nią uwagi, sędziowie już z sali zaczęli wychodzić.
Tymczasem przed sąd przyjechał powóz, a z powozu wysiedli nowi sędziowie trybunału. Ubrani w togi sędziowskie, z poważnymi kodeksami prawa za pazuchą, tylko ogony i kopyta nie pasowały do wizerunku…
Weszli do sali i zajęli miejsca. Odbył się proces drugi. Nowi sędziowie wysłuchali wdowy i świadków, którzy ze strachu prawdę w końcu zaczęli mówić. Nowy wyrok wydali, przywracający sprawiedliwość. Magnat miał zapłacić odszkodowanie, pokryć koszty procesu i karę więzienia odbyć.
Wyrok został spisany na byczej skórze i czarcią łapą przypieczętowany. Czarcia łapa odbiła się również na stole sędziowskim.
Wydarzenie było to bez precedensu: nigdy wcześniej diabły dobrego wyroku nie wydały.
Nie widział później nikt nigdy sędziów czarcich. Tak jak szybko się pojawili, tak szybko zniknęli. A Trybunał Sędziowski w Lublinie od tej pory już wyłącznie sprawiedliwe wyroki wydawał. Dokładnie badał dowody, świadków przesłuchiwał i wszystko sprawdzał.
Wdowa z pieniędzy za odszkodowanie dom odbudowała piękniejszy, niż wcześniej miała.
I tak czarcia łapa wymierzyła sprawiedliwość, kiedy człowiek omylny się okazał.
