Legendy polskie

Dawno, dawno temu, gdy Gdynia jeszcze nie była tętniącym życiem miastem, a plaże Oksywia rozpościerały się na zachodzie miasta, żyli Adam i Ewa. Byli to pierwsi mieszkańcy tych okolic, szczęśliwi pod słońcem i przy akompaniamencie szumu morza.

Dawno, dawno temu, gdy Polska była krainą pełną dźwięków mieczy i szumu lasów, żył bohater niezrównany – Zawisza Czarny z Garbowa. Jego legenda rozpoczęła się na dworze króla Władysława Jagiełły, gdzie młody rycerz szybko zdobył sławę dzięki swej dzielności i nieustraszonej odwadze.

Dawno, dawno temu w urokliwej wiosce otoczonej zielonymi wzgórzami istniała legenda o posągu św. Barbary. Miało to miejsce w czasach, gdy górnicy codziennie ryzykowali swoje życie, schodząc głęboko pod ziemię w poszukiwaniu cennego kruszcu.

Dawno, dawno temu w sercu polskiego krajobrazu, gdzie zieleń lasów mieszała się z niebem, a ziemia ukrywała swoje skarby, istniała legenda o tajemniczej kopalni soli w Wieliczce.

Dawno, dawno temu, gdy góry i rzeki opowiadały sobie jeszcze tajemnicze historie, istniała legenda o powstaniu przełomu Dunajca. W malowniczym królestwie, gdzie zielone lasy spotykały się z niebem, a góry wznosiły się dumnie ku chmurom, żyła społeczność ludzi, których życie związane było z urodzajnymi zbiorami i spokojem rzeki Dunajec.

W dawnych czasach, gdy morza i oceany były jeszcze niezbadane, a przyroda ukrywała swoje tajemnice, istniała legenda o wyspie Wolin. Ta enigmatyczna wyspa leżała na Bałtyku i była miejscem, gdzie splatały się historie ludzi i siły przyrody.

Był taki czas, kiedy w Polsce żyły olbrzymy.

Ludzie się ich bali, ale niewiele mogli począć. Te gigantyczne istoty panowały nad całą krainą, szczególnie na Pomorzu, gdzie zgromadziło się ich bardzo wiele.

Wycieczka z rodzicami w Góry Świętokrzyskie była jednym z wakacyjnych marzeń Krzysia. To góry niezwykle piękne, wypełnione słońcem i zielenią – przyrodą, którą można podziwiać nie godzinami, a całymi latami.

Gdy wielki władca Władysław Jagiełło spotkał się z Krzyżakami w bitwie pod Grunwaldem, na początku nic nie było przesądzone. Po stronie polskiej zgromadzili się wszyscy mężczyźni zdolni do bitwy, zarówno Polacy, jak i Litwini, by stawić czoła zagrożeniu, jakie wtedy stanowili Krzyżacy dla naszych terenów.

Tatry to wspaniałe, majestatyczne polskie góry. Są tak piękne, że każdego roku zjeżdżają tam turyści tylko po to, żeby je oglądać. A kto tam raz przyjechał, zawsze już pragnie wrócić.

Michał był bardzo wyczerpany. Otaczała go ciemność, a powietrze wypełniał zapach węgla i wilgoci. 

Po 7 godzinach pracy w kopalni każdy poczułby zmęczenie – co dopiero chłopiec ledwo 14-letni, którego w ogóle nie powinno tam być. Ale nie było rady. Niedawno stracił ojca, a matka nie była w stanie ich utrzymać bez pomocy syna.

Było to bardzo dawno temu w Poznaniu. W mieście tym stoi wielki, piękny kościół, a jego patronem jest święty Marcin. Każdego roku w dzień odpustu w kościele tym gromadzili się tłumnie mieszczanie, żeby posłuchać kazania o życiu i dokonaniach patrona. Wygłaszał je tamtejszy proboszcz, człowiek, którego aż chciało się słuchać, gdy przypominał jedną z legend dotyczących świętego.

Kilka wieków temu Poznań także był okazałym miastem. Wiele ulic, kamienic i zabytków, które możemy teraz podziwiać w Poznaniu, pochodzi właśnie z tamtego czasu.

Roztocze to urokliwa kraina leżąca na południowym wschodzie Polski. Dobrze jest pojechać tam na wakacje, by przez jakiś czas cieszyć się słońcem, lasem i wspaniałą przyrodą.

Hymn Polski zna chyba każdy  i duży, i mały. Ale czy wiecie, skąd on się w ogóle wziął?

 Jak to „skąd się wziął”?  ktoś mógłby zapytać oburzony.  Przecież nasz hymn był zawsze!

Ano nie. I najbardziej dostojna pieśń, i najmniejsza, skoczna piosenka musi mieć swojego autora. To ktoś, kto zaśpiewał ją po raz pierwszy, komu przyszły do głowy jej słowa, muzyka i rytm.