Ciekawska dziewczynka Walentyna 

W małym domku na skraju wioski mieszkała wraz z rodziną mała, wesoła dziewczynka imieniem Walentyna. Jej imię było urocze i piękne tak jak ona sama. Brązowowłosa dziewczynka miała zaledwie trzy lata, ale była bardzo mądra i ciekawska.

Uwielbiała bawić się zabawkami, odkrywać piękno natury, takie jak wszelkiego rodzaju piękne kwiaty, a także bawić się ze starszym rodzeństwem. Jest jednak jedna rzecz, którą brązowowłosa dziewczynka kochała najbardziej, a było nią rysowanie. Dlatego jej mama zawsze kupowała jej różne kolorowanki, kolorowy papier lub kredki i flamastry do domu.

Walentyna miała nadzieję, że pewnego dnia będzie mogła narysować swoją ulubioną lalkę. Pewnego słonecznego poranka dziewczynka bawiła się swoją ulubioną lalką Ruby w swoim cukierkowo-różowym pokoju. Mała Walentyna przebierała ją, jakby piły razem herbatę, podczas gdy dziewczynka śpiewała.

– A teraz spróbuję narysować cię jeszcze raz! – powiedziała do siebie brązowowłosa dziewczynka. Walentyna posprzątała swój mały stolik w pokoju, mama przyniosła jej papier i kredki, a lalkę oparła o stojący naprzeciwko piórnik. Walentyna próbowała i próbowała, ale jakoś jej nie wychodziło.

– A jeśli położę się na papierze? Obejmiesz mnie ołówkiem i narysujemy to razem! – Nagle coś się odezwało. Walentyna rozejrzała się po swoim pokoju, ale wszystko, co mogła zobaczyć, to szafa, łóżeczko lub zabawki, więc nie rozumiała, skąd dochodzi głos.

– Cześć, kto tu jest? – zapytała dziewczynka miękkim głosem. Nagle jej lalka Ruby poruszyła się i pomachała jej. Ona jest prawdziwa! Walentyna nie mogła uwierzyć własnym oczom, ale cieszyła się, że jej ulubiona lalka Ruby jest prawdziwa. Dziewczynka posłuchała lalki, położyła ją na papierze, obrysowała ołówkiem i wyglądało to naprawdę dobrze! Dziewczynce łatwiej było nauczyć się rysować w ten sposób. Następnie położyła lalkę na boku i próbowała narysować jej włosy, twarz i ubranie, podczas gdy Ruby wesoło ją wspierała.

– Dziękuję za pomysł! Jesteś wspaniałą przyjaciółką! – powiedziała do niej Walentyna. Dziewczynka skończyła rysować lalkę i pobiegła pokazać mamie swoje dzieło w kuchni.

– Patrz! Narysowałam Ruby! – pochwaliła się jej. Mama była bardzo zaskoczona i jednocześnie zachwycona tym, jak dobrze dziewczynka narysowała swoją lalkę.

– Wow, Walentynko! Super! Brawo! – powiedziała jej i pocałowała córkę w czoło. Kiedy Walentyna wróciła do swojego pokoju, aby kontynuować rysowanie swoich pomysłów, jej lalka Ruby wciąż leżała na stole. Dziewczynka odezwała się do niej, ale lalka nie odpowiedziała. Walentyna nie wiedziała, co się dzieje, ale rysowała dalej.

Dzieci mają radosne umysły pełne różnych pomysłów, ale Walentyna wciąż wierzyła, że jej ulubiona lalka pewnego dnia znów ożyje. I może stanie się to właśnie wtedy, gdy mała dziewczynka znów będzie jej potrzebować. Walentyna nie tylko stała się lepsza w rysowaniu, ale jej dzieła podróżowały nawet na wystawy w przedszkolu, a to tylko dlatego, że pewnego ranka słodka lalka dała jej małą, ale bardzo cenną radę.